Het is wat hè, dat idee dat we hier op aarde zijn met een doel. Of dat op zijn minst unieke talenten hebben en we dolgelukkig worden als we die mogen benutten. Zeg eens eerlijk, geloof jij hierin?
De nummer 1 voorwaarde om te ontdekken wat je Dharma is, is te geloven dat het bestaat.
Sounds easy, maar dat is niet zo vanzelfsprekend.
Of jij gelooft in je unieke levenspad en het bestaan van jouw unieke talenten is namelijk vaak gegrond in je kindertijd.
Wie waren jouw voorbeelden, de belangrijkste personen in je leven - Je ouders, familie, leraren?
Als naar hen kijkt, kun je dan zien wat hun relatie was met het uitdragen van hun Dharma? Wat waren de omstandigheden waarin zij leefden, was er ruimte om te ontdekken en te groeien? Hoe tevreden waren de mensen om je heen met hun levens en hun levenskeuzes? Heb je voorbeelden gehad waarin mensen ècht gelukkig waren in wat ze deden en hoe ze leefden?
Welke conversaties werden er gevoerd bij jullie aan de keukentafel? Werd er aan je gevraagd wat je wilde doen als je later groot was?
En wat antwoordde je en hoe werd dat ontvangen?
Werd er gelachen of aangemoedigd? Werd je al vroeg verteld dat je maar beter iets "nuttigs" of "praktisch" kon gaan doen, of ben je altijd aangemoedigd om jezelf te ontwikkelen op gebieden waar jouw interesses lagen?
Is er een punt in je leven geweest wanneer je je dromen hebt laten varen, om aan de praktische kant van het leven deel te nemen?
Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin (en dankbaar hiervoor) maar wij spraken niet over zaken als Dharma, unieke talenten of een groter doel wat je kan dienen. Passies waren hobby's en niet iets wat je doet om geld te verdienen, daarvoor kun je beter gaan studeren en zorgen dat je veiligheid en continuïteit kunt creëren.
Zo maakte ik de volgende verhalen voor mezelf en die heb ik tot voor kort geloofd:
Ik kan nooit geld verdienen met dat wat ik het liefste doe.
Ik ben niet speciaal genoeg om iets buiten de box te doen, dat is slechts voor een paar uitzonderingen weggelegd.
Ik heb geen talent (en die vergeet je gaandeweg natuurlijk ook als je je op iets focust wat totaal daarvan af ligt)
Ik mag dankbaar zijn met de financiële "zekerheid" van een baan.
Leuke dingen doe je in het weekend.
En toen ik inzag dat het misschien wel voor iedereen weggelegd is had ik de volgende verhalen paraat:
Ik heb niet genoeg ervaring.
Ik ben niet vroeg genoeg begonnen.
Er zijn er al zo veel.
Wat kan ik nu brengen?
Herken je bovenstaand misschien?
Al die verhalen maken dat het idee van een passie, een uniek levenspad en het dienen van een groter doel dan je persoonlijke huishouden (al kan dat natuurlijk wel naast elkaar bestaan) onveilig voelt. Denk bijvoorbeeld aan de angst voor het gebrek aan financiële middelen, voor het oordeel van anderen, de angst om buiten de groep te vallen en het ongemak als je denkt aan onzekerheid. En als je je niet veilig voelt zul je nooit geloven dat het ook voor jou weggelegd is, en zul je nooit actie nemen op je Dharma. De onzekerheden die je je gaandeweg eigen hebt gemaakt stoppen je om je unieke expressie aan het licht te brengen.
Om je Dharma te kunnen leven moet je je veilig voelen.
.
Om je Dharma te kunnen ontdekken en te gaan leven moet je je veilig voelen. De eerste stap hierin is om je
bewust te worden welke verhalen jij jezelf vertelt. Sta eens stil bij wat jouw ervaringen, verhalen en overtuigingen zijn omtrent je Dharma. Waar sta je? Geloof je wel ècht dat jij net zo bijzonder bent als ieder ander die overduidelijk wel doet waarvoor ze in de wieg is gelegd? Of geloof je eigenlijk de verhalen nog?
Voelt het idee van een Dharma veilig voor je of nog niet helemaal?
Sluit je ogen en herhaal 3x voor jezelf:
Het is veilig voor mij om mijn Dharma te leven.
Het is veilig voor mij om mijn Dharma te leven.
Het is veilig voor mij om mijn Dharma te leven.
En let's go from there!
Wil je meer weten over het ontdekken van je Dharma en hoe deze te belichamen op een manier die bij jou past? Stuur me gerust een bericht!